Elke dag maak ik een foto van wat me bezighoudt. Iets dat mijn gedachten prikkelt, of gewoon iets wat ik mooi of grappig vind. Een momentopname van mijn dag — een kleine reflectie van wat me raakt. Vaak is zo’n foto het begin van mijn tweewekelijkse column. Maar soms blijft het bij die ene foto. Geen verhaal, ik krijg het niet “rond” Terwijl er genoeg gebeurt, meer dan genoeg, eigenlijk.

Scrollend door mijn foto’s vielen de puzzelstukjes ineens in elkaar.

Een paar weken geleden kwam er een mevrouw met dozen vol wol. “Van een verzamelaar,” zei ze. “Kunnen jullie hier iets mee?” Zeker. We kunnen altijd iets met wol. Breien, haken, knutselen —dagbesteding blij. Ik maakte er een foto van. Maar het mooie zat ‘m in de details: oude bonnetjes in guldens ,vergeelde labels.

Een leven aan draadjes…

Deze week was ik aanwezig bij een bijeenkomst in het Klokhuis. Inwoners en zorg – en welzijn medewerkers gingen met elkaar in gesprek over hoe wij elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. Wat de eigenlijk betekent, en hoe we dat kunnen doen zonder dat het te ingewikkeld wordt. We begonnen met een bolletje wol, we gaven het draadje door en maakte zichtbaar wat ons verbindt.

Mantelzorgers, moeders, vaders, collega’s, kinderen…

En misschien is dat het ook wel — met schrijven, met zorgen, met dat steuntje in de rug. Het hoeft niet altijd “rond” te zijn. Geen duidelijk begin of eind. Soms is het genoeg om gewoon ergens te beginnen, een draadje op te rapen, kijken wie er aanhaakt.

En dan zien wat er gebeurt.

Joanne Bredero