Het leven in een rolstoel brengt uitdagingen met zich mee. Dat doet het zeker en wil ik delen met jullie.

West Betuwe is mooi, ik woon er graag. Ondanks dit wil ik mij ook buiten deze omgeving kunnen verplaatsen. Ik heb een aangepaste bus, deze kan ik helaas niet zelfstandig besturen, dat is jammer. Vanuit de bus voel ik mij dan wel de Queen van West Betuwe, want ik wordt gereden. Als mijn ouders of bekenden mij niet kunnen rijden, ben ik aangewezen op taxivervoer. Hier maak ik regelmatig gebruik van, maar wanneer je aankomt blijft onzeker. Dit bezorgd mij regelmatig onzekerheid en spanning. Vaak hoor ik van mensen in mijn omgeving, hoe leuk reizen met de trein is. Dit ‘triggerde’ iets in mij, Ik wilde dit ook weleens met de trein.

Op naar ‘s-Hertogenbosch

Onlangs plande ik daarom een bezoek aan een theater in ’s-Hertogenbosch met een vriend per trein, omdat dit al een tijdje op de planning stond. Deze reis maakte ik eerder, en dat verliep vlekkeloos. Ik dacht zelfs: “Waarom doe ik nu niet een retour? Omdat het de vorige keer zo goed ging.” De ochtend van vertrek bracht wat spanningen met zich mee, want ik hoorde van iemand dat de lift bij het station van Geldermalsen het niet deed. Een alternatief kan dan zijn om eerst in Beesd in te stappen om dan vervolgens via Geldermalsen verder naar station naar ‘s-Hertogenbosch te gaan. Dan hoef je namelijk geen gebruik te maken van de lift van Geldermalsen. Omdat je bij de treinen van R-net je niet zonder assistentie in de trein kan – er is een plankje dat uitgelegd moet worden – vond ik die optie teveel gedoe. En dacht ik als de lift het van Geldermalsen het niet doet, ga ik wel met mijn aangepaste auto. Toevallig reisde een kennis van mij een paar uur voor mij uit en liet mij weten dat de liften bij Geldermalsen het weer deden op de dag van mijn reis. Ik nam de proef op de som en ging op weg naar Geldermalsen.

Wel of geen werkende lift

De liften bleken te werken en ik kon ook zonder assistentie aan boord van de trein. Ik was zo blij als een kind in de snoepwinkel. Ik kon gewoon zelfstandig in de trein hoe leuk is dat. Bij aankomst in ‘s-Hertogenbosch bleek de treeplank niet ver genoeg op het perron te komen, waardoor er een groot gat ontstond en ik er niet zelfstandig uit de trein kon komen. Op dat moment had ik een hartslag van vierhonderd. Nu kun je denken? Had dan vooraf toch maar assistentie aangevraagd. Omdat je dit ruim van te voren moet plannen en ik de vorige keer ook zonder assistentie in-en uit kon stappen. Deze keer, in de trein drukte ik op de hulpknop. Er kwam een vriendelijke vrouw van de NS en zij zei meteen: “Ik zie het de tree plank komt niet verder op het perron.” Vervolgens stelde zij de vraag: “Kan ik u tillen?” Helaas is mijn rolstoel niet te tillen, dus de medewerker besloot telefonisch te overleggen. Na een kwartier had zij een plankje gevonden of gekregen en legde deze voor mij uit. Wat een opluchting, op het moment dat ik mijn wielen op het perron voelde zakte ook gelijk mijn hartslag weer naar normaal. Bij uitstappen vroeg ik of er assistentie nodig zou zijn voor de terugreis straks, want anders kan ik dat meteen aanvragen. Volgens de medewerker was dit niet nodig. Ze gaf aan dat het dan een andere trein zou zijn met een normaal werkende treeplank. Met enige twijfel bedankte ik haar vriendelijk.

Gevoel als ieder ander mens

Zodra ik het station uit was zuchtte ik diep en kon het wel uitroepen dat ik zo blij was om in Brabant te zijn. Ik voelde mij even net zoals iedereen die met de trein reist. Mijn hart maakte een sprongetje, geen aangepast vervoer, gewoon even een mens die in Brabant is. Na een hapje eten en de theatervoorstelling – die leuk was – besloot ik ruim van te voren bij het station te zijn.

Weer die treeplank

Twintig minuten voor vertrek stond ik klaar op het perron. Helaas bleek het weer dezelfde trein te zijn – waarbij de treeplank niet ver genoeg aangesloten was. Gelukkig zag ik vrij snel de machinist lopen. Hem sprak ik aan, hij begreep het meteen en haalde het welbekende plankje. Ik zat uiteindelijk dus zeven minuten voordat de trein vertrok in de trein. Wat een pak van mijn hart. Toch heb ik door deze ervaring geleerd dat ik altijd assistentie moet aanvragen.

Ik baal wel want waarom blijf ik toch nog af en toe een uitzondering? Ik geniet van zelfstandigheid, dit is zó belangrijk voor iemand zijn eigen waarde. Zelfs voor deze spastische jonge vrouw uit Rumpt.

Mienke van Alphen