Het leven van Rob van Veen staat in het teken van politiek, verenigingen en journalistiek. Hij stapte meerdere keren in en uit de Partij van de Arbeid, zat in besturen van sportclubs en culturele verenigingen, en vond uiteindelijk zijn stem als columnist. Eerst in het Nieuwsblad Geldermalsen, dat huis aan huis in de regio werd verspreid. Later voor de Koetjong, het lokale nieuwsplatform. Nu heeft hij al zijn columns gebundeld in een boek.

Meer

Het boek laat zien hoe Rob zeven jaar lang met scherpe pen de lokale politiek beschreef. Alsof hij er midden in stond en er tegelijk buiten bleef. Aan de zijlijn. Maar er is meer te lezen. Open en emotioneel, als hij was, deelde hij ook zijn persoonlijke lief en leed met de gemeenschap. Hij beschreef het soms met bloedend hart.

Het boek is de aanleiding voor dit verhaal. Een interview op een mooie plek, met uitzicht op een rommelige tuin.

Welke rol speelde het verenigingsleven?

Rob’s betrokkenheid bij het reilen en zeilen van het dorp Geldermalsen begon niet in de raadszaal, maar op het voetbalveld en in de bestuurskamer.

Hij was twaalf jaar bestuurslid van de Oranjevereniging. Met een tevreden grijns: “Als eigenlijke republikein zat ik daar gewoon. Dat kan prima, maar mijn omgeving vond het heel erg vreemd.”

Ook cultuur trok. Hij werd bestuurslid van Fruit Unlimited, een barbershopkoor.

WTF?

Rob: “Gewoon. Barbershop, dat komt uit Amerika. Het is allemaal streng gereguleerd. Dan moet je altijd voldoen aan het aantal voorwaarden zoals die Amerikanen dat bedenken. Ik ga het nou niet verder uitleggen” Later was hij voorzitter van het Cultureel Cafe Geldermalsen. Het laat zien hoe breed zijn maatschappelijke betrokkenheid was.

Bij GVV streed hij voor kunstgrasvelden. “Heel vaak moesten we de kinderen naar huis sturen als het geregend had en het veld onder water stond. Als je dan ging trainen werd het een baggerzooi en dat wou je niet. Toen raakten we ook nog een veld kwijt. Ik ben me toen heel druk gaan maken om een kunstgrasveld te krijgen. Dat kon je altijd en heel intensief gebruiken. Dat zou alle problemen oplossen. Daar had de gemeentepolitiek volgens mij een taak. Een andere vereniging had wel zo’n veld gekregen. Ja, daar begon het allemaal mee.”

En toen zat je ineens zelf in de politiek?

Rob vertelt dat zijn politieke pad begon via Twitter. “Jij, fractievoorzitter van de PvdA, ontdekte mij toen op Twitter,” zegt hij tegen mij. Het leidde tot een hernieuwde betrokkenheid bij de Partij van de Arbeid.

Maar de liefde bleek niet onvoorwaardelijk. Toen de PvdA landelijk met de VVD onderhandelde over het kinderpardon, ging dat tegen zijn principes in. “Dat stuitte mij zo tegen de borst dat ik zei: hier wil ik gewoon geen onderdeel meer van uitmaken.” Er volgde een reeks felle tweets waarbij hij PvdA-leiders als Samson en Asscher de maat nam. Het lidmaatschap werd weer opgezegd. Het was een breuk die hem niet alleen uit de landelijke, maar ook uit de actieve gemeentepolitiek leidde.

Zijn conclusie: “Politiek is gewoon niet mijn ding. Ik ben te druistig en te ongeduldig voor dat traag draaiende politieke spel. Maar eerlijk is eerlijk: ik blijf het boeiend vinden.” De fascinatie bleef.

Wat bracht je ertoe om columns te gaan schrijven?

Na zijn vertrek uit de politiek vond Rob een nieuwe rol als columnist voor het Nieuwsblad Geldermalsen: “Ik stapte naar Louis, de eindredacteur en bood mezelf aan als columnist. Die had er wel oren naar. Maar ik was natuurlijk politiek links gekleurd, dus hij wilde dat ik het samen deed met iemand van een andere politieke kleur. Dat werd Remco van Zadelhoff. Die hield er al snel mee op en zo werd ik de enige columnist van de krant. “Ik beschreef gewoon hoe ik het politieke spel zag.” En overtuigd van zichzelf: “Ik durf te zeggen, die columns klopten wel voor 98%.”

Zijn columns waren scherp, vaak gericht tegen partijen als Dorpsbelangen en de SGP. Die maakten op naar zijn mening teveel samen de dienst uit: “Het uitsluiten van vrouwen, dat vond ik tegen de borst stuiten. En het uitsluiten van winkeliers die op zondag open willen, daar had ik een mening over.” In zijn kritiek kon hij hard zijn. En daar was niet iedereen altijd blij mee. Rob: “Sommige politici probeerden zelfs via de redactie van de krant mijn pen te stoppen. Tevergeefs.” Het bevestigde dat zijn stem ertoe deed.

Maar hij kon ook heel positief zijn. Over Marco Hol (Dorpsbelangen) bijvoorbeeld: “Ik dacht, die jongen komt er wel. Hij was scholier en veruit de jongste in de raad. Hij maakte heel veel aantekeningen en soms had ik het idee dat hij tijdens de vergadering gewoon zijn huiswerk zat te doen, maar dat was niet zo.” En Ashley Karsemeijer (D66): “jong, sprankelend en veelbelovend”. Of Gerard Kievit: “een van de aardigste mensen van de SGP. Met een heel hoge gunfactor, zoals dat heet.”

Wat waren eigenlijk de grote politieke kwesties waar je over schreef?

Het meest beladen onderwerp was het plan voor een groot asielzoekerscentrum in Geldermalsen in 2015. Rob: “De BBC belde mij. Ik was stomverbaasd. Hoe komen die nou op mij? Ze wilden weten wat er aan de hand was. Maar ik hoorde van hen pas dat er een AZC in Geldermalsen zou komen..” Rob zag het als achterkamertjespolitiek en een financieel verdienmodel van de gemeente. “Het belachelijke idee om daar 1500 van te maken… en er is zelfs sprake van 2500 geweest. De gemeente dacht: hier gaan wij geld mee verdienen.” Zijn columns hierover waren fel en veroorzaakten veel discussie.

Voor Rob was de strijd om zondag openstelling jarenlang een terugkerend thema. “Ondernemers moeten kunnen ondernemen,” zei hij steevast, en hij prikte telkens opnieuw naar de SGP die dit punt als kroonjuweel verdedigde. Maar in zijn terugblik klinkt ook relativering: “Als ik nu terugkijk wat er in Geldermalsen is gebeurd… volgens mij is er van de koopavond niks over. En van de zondagopening is ook niks terechtgekomen.” De strijd is gestreden, maar de uitkomst heeft niet veel om het lijf. Met pijn in het hart geeft hij toe dat politiek soms heel hard en fel kan zijn, terwijl er in de praktijk uiteindelijk nauwelijks verandert.

Je schreef heel open over je persoonlijke leven?

“In december 2016 overleed mijn vrouw Lia. Plotseling. Volkomen onverwacht.” Het raakt hem nog steeds. Rob schreef daar openhartig over in zijn columns. “Ik heb gehoord van mensen die huilend mijn columns hebben gelezen.” Voor hemzelf was het schrijven een manier om zijn verdriet te verwerken en tegelijk verbinding te maken met de mensen in het dorp. “Juist omdat ik er open over durfde te zijn, durfden ze me er ook op aan te spreken. Dat heeft heel erg veel voor me betekend.”

Later richtte hij Double V Coaching op, waarin hij mensen begeleidt die zoekende zijn in hun leven. “Ik neem ze mee terug in hun eigen leven. Wie was je als kind? Het antwoord op die vraag kan je vaak één op één brengen naar hoe je nu bent.” Zijn persoonlijke verlies is nu een bron van kracht voor anderen.

Was het ook nog leuk om al die columns te schrijven?

“Tuurlijk! Ja, heel veel! Ik zat elke raadsvergadering met mijn vriend Gerrit op de publieke tribune. Die raadsleden noemden ons voor de grap de Muppetshow. We zaten daar lekker samen, soms te luisteren, maar ook wel te mopperen. Dan zetten ze tijdens de vergadering een plaatje van die twee mopperende mannetjes op Twitter. Na de vergadering praatten we wat na aan de bar. Met een hapje, een drankje. Liep er een raadslid vrolijk lachend langs en kreeg ik een soms wel erg stevige klap op mijn schouder.”

Maar door zijn columns, werd hij ook bekend in het dorp. En herkend. Rob: “Een oudere dame sprak me in het dorp eens aan: ‘U bent toch meneer van Veen? Dat u altijd zo boos bent op de gemeente en op de politiek. Wilt u er alsjeblieft mee doorgaan’ Mijn columns werden niet alleen gelezen, maar ook gewaardeerd. Dat gaf me eigenlijk ook wel een goed gevoel.“

Gebundelde columns

Rob van Veen heeft zijn columns nu gebundeld in een boek. Het is meer dan een verzameling artikelen: het is een kroniek van lokale politiek, verenigingsleven en persoonlijke verhalen. Het laat zien hoe één man met een scherpe pen en een open hart invloed kon hebben op zijn gemeenschap.

Voor lezers van zijn boek is het een uitnodiging om mee te kijken naar het politieke spel, de menselijke verhalen erachter, en de kracht van woorden die tegelijk splijten en verbinden.

Het boek geeft een inkijk in zeven jaar lokale politiek.

Het boek is te bestellen via: robert.j.a.van.veen@gmail.com Via jouw mobiele telefoonnummer krijg je een tikkie. Het boek wordt snel daarna thuisbezorgd.