“Iemand leerde mij ooit dat er vierkante en ronde mensen zijn” zei ik laatst tegen Erica, directeur van een basisschool. “De één denkt in lijnen en structuur, de ander voelt, verbindt en improviseert. En we spreken vaak ook nog eens een andere taal” We hadden het over samenwerken – hoe krachtig het kan zijn, en tegelijkertijd hoe ingewikkeld. Het vraagt lef, vertrouwen, loslaten. Doen waar je goed in bent. En bovenal: respect voor elkaar.  

De aanleiding voor ons gesprek was de verhuizing van twee basisscholen ,de buitenschoolse opvang en bibliotheek naar één gebouw: de Brede School Cingelplein, verbonden met het Klokhuis. “Hoe gaat het?” vroeg ik. “De kinderen zijn al gewend,” zei ze. “Voor de teams is het nog even zoeken. Dat heeft tijd nodig.” 

Later sprak ik Ilona in de bibliotheek. “Er ontstaat iets nieuws” merkte ik op “Er is een andere dynamiek. We zien elkaar vaker, lopen makkelijker bij elkaar binnen.” Ze knikte: “Als ik koffie haal, kom ik altijd wel iemand tegen.”  

Ik vertelde haar over de ontwikkelingen rondom het Cingelplein en mijn worsteling met vierkante en ronde mensen. Even later kwam ze langs in het Klokhuis met een tekening vol met woorden: samen werken, inspireren, toekomst, voor iedereen etc. In het lege vakje schreef ik: ontmoeting. 

Op een bewolkte Hemelvaartsdag bleef het maar door mijn hoofd gaan. Vierkant. Rond. Je wilt hetzelfde, je bedoelt hetzelfde en toch wringt het. Alsof er kortsluiting ontstaat. Alsof je iemand belt en hoort: U bent verkeerd verbonden. 

Toen ik in Canada studeerde had ik een zomerbaantje. We reden in een busje door zuid Ontario om stofzuigers te verkopen. Op een sticker geplakt aan de achterkant van het busje stond: You never fail until you stop trying. 

Deze woorden ben ik nooit vergeten. 

Joanne Bredero