Op 12 oktober 2022 schreef ik mijn laatste column voor Koetjong. Het schrijven zit in mijn DNA. Ik kan mijn emoties erin kwijt.

Ik ben vereerd dat Jeroen Wijngaard mij opnieuw deze kans geeft. Om mijn verhaal te kunnen vertellen, en mijn stem te laten horen. Ik ben namelijk meer dan de spastische jonge vrouw met wielen onder haar billen. En die met haar stoel regelmatig hard voorbij rijdt door de straat en over de dijk. De meid uit Rumpt, die met enige regelmaat in de krant staat vanwege haar bezigheden voor het platform Toegankelijk West Betuwe.

Mijn zorgteam
Inclusie en toegankelijkheid vind ik erg belangrijk. Zo nu en dan plaats ik ook een oproep op social media vanwege versterking van mijn zorgteam. Deze mensen zorgen er namelijk voor dat ik mijn dag kan beginnen. En dat ik uit bed wordt gehaald, een deotje krijg, word aangekleed en mijn schoenen weer aan heb (ondanks dat ik niet loop). Ze zorgen ervoor dat mijn gezicht weer fris is, mijn haar wordt gedaan, dat de gaatjes in mijn oren niet dicht groeien zodat ik gewoon mijn oorbellen kan dragen. Ze zorgen ervoor dat ik een lekker luchtje op krijg, naar het toilet wordt geholpen en met de tillift in mijn stoel wordt gezet. Bij de start van de dag zorgen ze voor een glas sinaasappelsap met een beschuitje die ik met de bijhorende medicatie slik, die ik in verband mijn lijf verplicht ben om elke dag te slikken. Want als ik deze medicatie niet neem dan kan ik namelijk helemaal niets.

Ze zorgen ervoor dat ik mijn jas aan krijg zodat ik de deur uit kan. Bij thuiskomst zijn ze er weer om mijn jas uit te trekken en mij op de wc zetten, ze zorgen dat ik lunch als mijn moeder even niet in de buurt is. En in de avond mijn haar weer lekker fris is, mijn lijf wordt ingezeept, en ik uiteindelijk even lekker mijn spieren kan laten ontspannen door de warme straal van de douchekraan. En ik vervolgens weer wordt afgedroogd, en mijn haar geföhnd wordt. Daarna kan ik lekker mijn bed in.

Ze zorgen ervoor dat ik van houding kan veranderen na een hele dag zitten. tv kijken en een luisterboek luisteren. En de dag kan afsluiten in mijn hoofd. Deze mensen springen indien nodig ook extra bij als er uitval is in mijn team door ziekte of vakantie. Ook als ik ziek ben, helpen ze mij. En als ik een luisterend oor nodig heb, zijn zij er. Door deze mensen maakt mijn hart een sprongetje en dat is het mooiste wat er is.

Trotse tante
Oh ja, ik ben meer dan de dochter en zusje van de groenteboer die woensdag in Beesd staat op de weekmarkt en vrijdag in Geldermalsen. Ik ben meer als de receptioniste van de fysiotherapiepraktijk in Beesd. Ik ben namelijk een trotse tante van 2 nichtjes en 1 neefje. Ze zijn lief, slim, grappig en enthousiast. En ze helpen mij als ik hulp nodig heb. Daar ben ik erg dankbaar voor, voor hen is dat vanzelfsprekend. Daar hoort natuurlijk een ritje achterop mijn rolstoel bij. Dit vinden ze leuk, en de joystick gaat zo vooruit.

Strijden voor bewustwording
Daarnaast vind ik het belangrijk om mee te kunnen doen in de samenleving. Hierdoor moet toegankelijkheid de norm zijn. Hier strijd ik voor, en dat al jaren lang. Het begint met bewustwording, voor de mensen om ons heen en de omgeving.

Mienke van Alphen